فاکتورهای تعیین آب در پرورش زالوها

بهترین آب برای پرورش زالوها آب دریاچه ، رودخانه یا باران جمع آوری شده می باشد. نباید از آب جوشیده استفاده کنید. آب چاه نیز ممکن است دارای ذراتی باشد که موجب تحریک و برانگیختگی زالو و هم نوع خواری ( کانیبالیسم ) شود. اضافه نمودن هرگونه مواد غیرضروری مانند: شکر ، عسل یا حتی خون به آب ، نه تنها باعث آلودگی بلکه باعث بیماری می شود خصوصا در تابستان ، حتی ممکن است موجب مرگ آنها شود.

بهترین دما برای پرورش زالوها 7 الی 14 درجه سانتی گراد می باشد. اکسیژن محلول در آب طبق قانون هنری ، تابعی از دما و فشار جزئی اکسیژن موجود در محیط است.

میزان اکسیژن محلول در آب به مواد موجود در آب نیز بستگی دارد. مقدار اکسیژن در صفر درجه و فشار متعارف درر حدود 14.6 ppm می رسد. انحلال پذیری گازها با افزایش دما کاهش می یابد. عواملی نظیر درجه حرارت ، فشار جزئی اکسیژن در تماس با آب و شوری آب در حلالیت ذاتی اکسیژن در آب موثر هستند. در نتیجه با افزایش دما از میزان اکسیژن آب کاسته می شود.

غلظت اکسیژن در آب با فشار جزئی اکسیژن ارتباط مستقیم دارد. فشار جزئی اکسیژن در سطح دریا نسبتا ثابت بوده اما با افزایش ارتفاع، فشار اتمسفر بر قسمت های سطحی توده آب کاهش می یابد. حلالیت گازها با افزایش  شوری آب کاهش می یابد. برای پرورش زالوها باید آب فاقد یون کلر باشد. PH آب بین 6.5 -7 و نیترات آب کمتر از 25 میلی گرم در لیتر و فاقد فلزات سنگین باشد. هرچه قدر میزان کلسیم کمتر باشد بهتر است.

وجود گیاهان آبزی غوطه ور در آب علاوه بر تولید اکسیژن می تواند فاکتورهای دیگری را نیز تامین کند. برای مثال: تنظیم PH ، ایجاد سایه ، جذب و تجزیه مواد محلول در آب ، تبدیل خاک رس به خاک رس نباتی ، ایجاد مکانی برای استراحت و پوست اندازی و غیره. شوری آب حداکثر EC3000 و سختی آب بین 160 تا 250 میلی گرم در لیتر می باشد. بعد از مرحله غذادهی ، جهت تامین اکسیژن مورد نیاز متابولیسم بالای زالوها ، کشت گیاهان آبزی مخصوصا عدسک توصیه می گردد. عدسک آبی، نیلوفر آبی ، علف مرداب، آلاله آبی ، پرطاووسی ، گندمک آبی ، پرسیاوش ، علف نواری ، سنبل آبی معمولی ، ناز باتلاقی و.. از جمله گیاهان آبزی مفید برای زالوها محسوب می شوند. جلبرگ ها با رشد فزاینده خود در سطح آب مانع از ورود نور به قسمت های زیرین آب می شوند. در این شرایط در اعماق زیرین آب تقریبا هیچ گونه گیاهی رشد نمی کند که این خود عاملی برای کاهش اکسیژن محلول در آب می باشد. سرانجام اکسیژن تولید شده در طول روز از میزان تقاضای آن در طول روز از میزان تقاضای آن در طول شب کم شده و در نتیجه امکان مرگ یا استرس نامطلوب زالوها را به وجود می آورد. نوع دیگر کاهش اکسیژن زمانی اتفاق می افتد که جلبرگ ها به طور ناگهانی بمیرند. در هنگام مرگ جلبرگ ها نه تنها منبع اکسیژن استخر کاهش می یابد. بلکه جلبرگ های پوسیده مقادیر قابل توجهی از اکسیژن را مصرف می کنند.